Door Ed-Daoui Amina
Het dossier Integratie in België is wellicht nóg lijviger dan dat van de zaak Lernout & Hauspie. Langs deze weg een kritische kijk op het ‘assimilatiebeleid’ in België.
Kort na de tweede wereldoorlog was het bruinste dat een Vlaming ooit gezien had, het stoofvlees op zijn Belgische frietjes. Vreemd genoeg voelde toch niemand zich toen bedreigd door een hoofddoek of een baard. De zalige komst van de gastarbeiders. De tijd dat Ali hartelijk werd verwelkomd door België. Dat was dan ook de periode waarin Mohammed, de nieuwe Belg, zijn rug kwam kapot werken in de mijnen zodat de gemiddelde Belg een stoof vol kolen had en met zijn autootje over de nieuwe autosnelwegen kon rijden. Nu kunnen we niet gauw genoeg oprotten naar ‘ons’ land van herkomst…
Politici noemen de multi-culturaliteit een verrijking van de samenleving. Zoals het er nu uitziet, noem ik het eerder een verrijking voor de industrie.
Assimilatie kan gezien worden als een intensief proces van voortdurende integratie, waardoor leden met een andere etnische identiteit zoals Turks, Marokkaans opgaan, of ja zeg maar absorberen, in de bestaande samenleving, in deze kwestie België. Concreet gesteld: het tegenovergestelde van hetgeen waarmee de joden bezig zijn in Antwerpen, namelijk gettovorming. Hierdoor verliest de geassimileerde ontegensprekelijk bepaalde onderscheidende kenmerken die net essentieel zijn aan zijn of haar etniciteit. En tot zover de vrijheid van de mens in het liberale Belgenlandje.
Assimilatie geschiedt vaak op gedwongen wijze. We kennen het scenario allen reeds: je komt aan in een land, en het eerste dat ze je opleggen is de taal en identiteit. Akkoord. Maar what’s next? In hoeverre moet men gaan om te bewijzen dat men de grens van ‘volwaardigheid’ heeft bereikt binnen dat gastland? Wij assimileren, maar zullen zij ons wel accepteren? Ook in actuele context vormt dit begrip eerder voor problematische dan diplomatische gesprekken in de huidige samenleving.
Met de tijd blijft Bert Anciaux aantonen dat hij de tactloosheid zelve is. Sp.a'er Bert Anciaux pleit voor een verregaande integratie op vlak van taalbeleid.
Maar God weet, en tevens elke kritische inwoner van België, dat hij beter zelf zou werken aan zijn Nederlands, als hij zelfs geen nuances kan maken in zijn eigen moedertaal.
Op zijn weblog www.bertanciaux.be (zeker een aanrader als je je een politieke breuk wil lachen) vergeleek hij het leed van de kinderen in de crèche van Fabeltjesland met het lot van de Palestijnse kinderen in Gaza. Ik citeer: "Hier gaat het over 15 slachtoffers, waarvan 14 kindjes. Het choqueert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht en zonder dat die agressor opgepakt werd", aldus Anciaux.
Hiermee heeft hij het ook verkorven bij de joodse organisaties in ons land. Niet dat dat een pijnpunt vormt voor ons natuurlijk… Ook zijn taalbeleid is eerder een lachertje. Hij pleit voor extra Nederlands lessen voor vreemdelingen om hen zo de Tweede taal te leren. Grappig, want elke niet-autochtoon weet dat zijn Eerste taal, Arabisch of turks of whatever niet erkend wordt. Probeer maar een dergelijke conversatie te voeren op een vlaamse speelplaats zonder dat je naar de dienst imigratie wordt doorverwezen. Dus waarom nog de moeite doen om het te omschrijven als ' tweede taal', Bertje?
Kort gezegd, in de context van 21e eeuw is het niet evident om te kunnen spreken van integratie of assimilatie zonder dat je je ziel aan de duivel verkoopt.
In ruil voor je etnische identiteit, krijg je te genieten van het sociale Belgische zekerheidsstelsel dat by the way op zijn laatste benen loopt.
Is dit wat we willen? Willen wij dan echt onze cultuur en religie verliezen? Is er sprake van een win-winsituatie?
Laat mij even in naam van de Arabische gemeenschap antwoorden: nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten