Door Illias Elmouden
Op 6 januari 1883 schonk de Libanese schone Kamila Jibran het leven aan een jongen, Khalil. Hij groeide op in Bsharri, een noorderlijk christelijk gebied in Libanon, een toenmalige provincie van het Grote Syrië, dat aan de Ottomaanse heerschappij onderworpen was.
Wegens de armoede, waarmee de Jibran-familie te kampen had, was het niet mogelijk voor hem noch zijn broertjes en zusjes om naar school te gaan. Dat was echter buiten de lokale priester gerekend, die hem de essentie van de Arabische taal en schrijfkunst leerde. Toen ging er voor Khalil een wonderbaarlijke wereld open: die van de letteren. Door zijn grote liefde hiervoor, werd zijn lotsbestemming reeds op jonge leeftijd bepaald.
Het geluk bleef echter niet duren: zijn vader werd veroordeeld voor fraude en werd opgesloten. Tot overmaat van ramp nam de Ottomaanse autoriteit alle bezittingen van de familie Jibran af en werden ze verbeurd verklaard. Ondanks de vrijlating van zijn vader, was voor Kamila de maat vol: ze naam haar kinderen mee naar haar broer, gevestigd in de Verenigde Staten van Amerika.
De toenmalige grootste Arabische gemeenschap was er gevestigd in Boston. Kamila, alleenstaand en broodwinner, probeerde met alle moeite de eindjes aaneen te blijven knopen. Met behulp van liefdadigheidsinstellingen kon Khalil, die voordien niets anders deed dan door de wijken van Boston te kuieren, eindelijk genieten van een volwaardig onderwijs. Die gratie werd echter enkel aan hem verleend: zijn aanverwanten werden niet zo bevoordeeld, omdat het financieel niet haalbaar was.
Eens op school gearriveerd, bleek zijn achterstand zó groot dat hij genoodzaakt enkele gradaties teruggeplaatst werd. In een klasje, met enkel niet-Engelstaligen, werd de basis van de Engelse taal gelegd, en ging voor Khalil de wonderenwereld van de Engelse letteren open.
Khalil groeide op en liet zijn ambities als schrijver wat rusten. Na wat heen en weer gereisd te hebben, kwam hij in contact met Josephine, één van zijn mentrices. Zij was onder de indruk van zijn schrijftalent en werd door hem “Prophet” genoemd, niet wetende dat het gelijknamige boek later diezelfde titel zou dragen. Één van zijn andere muzen, was Mary Haskell. Zij was de enige die echte interesse toonde in de Arabische taal en zelfs probeerde deze taal onder de knie te krijgen , dit om zo de geest van haar geliefde beter te kunnen doorgronden.
Khalil ging de wereld in, maar vooral de Arabische wereld, als schrijver van enkele meesterwerken, gedichten met elementen ontleend aan zowel de Westerse als Oosterse mystiek.
Bij de Arabieren staat hij bekend als een vrije denker. Zijn boeken zijn toegankelijk voor zowel de atheïst als de conservatieve vrome mens. Hijzelf was eerst christen , maar keerde deze levensbeschouwing de rug toe.
In vele van zijn werken haalt hij christelijke elementen aan en benadrukt hij vaak de obscure handelingen die de Oostelijke kerken eind negentiende, begin twintigste eeuw stelden.
Op 10 april 1931 stierf hij echter te New York City.
Zijn bekendste Arabische werken zijn:
Ara'is Al Muruj (de Valleinimfen)
Al Arwah Al Mutamarrida (Rebelse Zielen)
Al Ajniha Al Mutakassira (Gebroken Vleugels)
Dama'a Wa Ibtissama (Een Traan en een Lach)
In het Engels bewees hij zijn schrijfkunsten in:
The Propthet
Sand and Foam
Jesus, Son of Man
Zijn bekendste werk, “The Prophet”, zou aan Josephine zijn opgedragen, maar toch kan er ook gesteld worden dat het een ode was aan Abdul Bahaa, de Bahaïtische leider.
Deze laatstgenoemde beïnvloedde sterk het boek “Jesus, Son of Man”. Gedurende die tijd maakte hij ook litteraire portretten van zichzelf, dit is op te merken in “Lazarus”, waarin de trieste ziel opzoek is naar de liefde en de dood over het leven wenst, in de hoop zo met de liefde verenigd te worden.
Voor enkele grote liefhebbers: sommige van zijn grote werken worden tot op de dag van vandaag opgevoerd in Libanon, Syrië en Jordanië. De producenten van deze meesterwerken zijn niemand anders dan de leden van de beruchte muzikale familie uit Libanon, Rahbani.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten