Door Brahim Harchaoui
De historische band tussen Marokko en Palestina is er één die dateert van eeuwen voor de creatie van de zionistische staat. Al in de 12de eeuw lieten de Marokkanen zich gelden in de strijd om het heilige land. Ze vormden een belangrijk onderdeel van het leger van de legendarische Saladin tijdens de beslissende Slag bij Hattin, die erin slaagde de kruisvaarders te verdrijven uit Jeruzalem en een groot deel van Palestina. Eén van de historische overblijfselen van dat tijdperk is de Marokkaanse wijk in Jeruzalem, die voornamelijk bewoond werd door Marokkaanse strijders en pelgrims die zich in Palestina vestigden. Deze wijk grensde aan de Al-Aqsamoskee en vormde één van de toegangen van deze constructie. Vervolgens schonken de Ayyubiden deze wijk aan de Marokkanen in de vorm van een religieuze gift(waqf ) als beloning voor de dappere weerstand die deze boden aan de kruisvaarders. Toen aan Salahdin door zijn metgezellen gevraagd werd waarom hij de Marokkanen aan de Al-Aqsa Moskee had gehuisvest antwoordde hij : “ Ik vertrouw de veiligheid van deze stad en heilige moskee toe aan mensen die hun standvastigheid en onversaagdheid op land en op zee hebben laten gelden”. De Marokkaanse wijk of “Hareth al Maghariba” was sindsdien één van de historische bezienswaardigheden van Jeruzalem die samen met de Rotskoepel- en Alqsa moskee, de Arabisch-Islamitisch identiteit ervan symboliseren. Iets meer dan veertig jaar geleden voltrok zich een drama toen de zionistische burgemeester,
Teddy Kollek, de fysieke Marokkaanse aanwezigheid in Jeruzalem trachtte weg te zuiveren uit de annalen van de geschiedenis. Alle 650 inwoners van de Marokkaanse wijk werden tijdens de eerste dagen van de Zesdaagse oorlog gewapenderhand gedeporteerd terwijl hun huizen met de grond werden gelijkgemaakt. Hiermee werd de bezetting en verjoodsing van Oost-Jeruzalem ingeluid. Maar ondanks deze afschuwelijke zuiveringsoperatie vinden we overal in Palestina nog steeds typische Marokkaanse familienamen terug zoals El-Tijani, El-Maslouhi, El-Filali en
El-Tazi etc..
Het is gepast om in dit verband te verwijzen naar een andere fase in de geschiedenis. Iedere Marokkaan kent wel de geschiedenis van de Amazigh Abdelkrim Elkhattabi die als vrijheidsstrijder de wapens opnam tegen de Spanjaarden in de Rif-regio, wat resulteerde in de verpletterende overwinning op de Spanjaarden in de Slag bij Anwal in 1921. Maar Abdelkrim was meer dan een lokale vrijheidsstrijder. In 1948 mobiliseerde hij een hele Maghrebijnse éénheid om de wapens op te nemen tegen het pas ontsproten kankergezwel “Israël” . Honderden Maghrebijnen, onder wie tientallen Marokkanen, kwamen zich aanmelden in het hoofdkwartier van het Comité voor de Bevrijding van de Arabische Maghreb in Cairo. Daarnaast had Abdelkrim een adviserende rol als voorzitter van dat Comité en probeerde hij zijn ervaringen als succesvol guer- rillaleider in de Rif te vertalen naar militaire verwezenlijkingen op het front. Naast deze nobele rol van Abdelkrim loont het de moeite om één van de vele vergeten Marokkaanse vrijwilligers op te noemen die in het verlengde van Abdelkrims rol in de eerste Arabisch-Israëlische oorlog, hun leven hebben opgeofferd aan de Palestijnse kwestie.
De in Asilah geboren Abdelrahman Amezghar is één van hen. Als lid van het Arabische bevrijdingsfront dat een onderdeel vormt van de Pan-Arabische Baath-Partij voerde
hij een commando-operatie uit op 15 juni 1975 met een nederzetting ten noorden van Kiryat Shmona als doelwit. Deze confrontatie met de bezettingsleger duurde ongeveer
zes uren en resulteerde uiteindelijk in het martelaarschap van deze 4 vrijheidsstrijders. Bij de vijand vielen 25 doden en meer dan 57 raakten gewond. Deze heldhaftige operatie die menig Marokkaan vervult met fierheid is geen uitzondering. Tal van Marokkaanse namen kunnen opgenoemd worden die zich hebben aangesloten bij het Palestijns verzet o.a. :
-Mustapha Kzibr: een van de Marokkanen die zich aansloot bij het PFLP. Hij stierf op 2 februari 1994 in een confrontatie met het bezettingsleger. Zijn lichaam werd
naar Marokko gerepatrieerd in het kader van de uitwisseling van gevangenen en lijken tussen Hezbollah en de zionisten in 2008.
-Elhashemi Eltaoud: hij nam als vrijwilliger deel aan de eerste oorlog onder leiding van Abdelkrim Elkhattabi en raakte gewond tijdens de gevechten in 1948 ten zuiden van
Gaza. Hij leeft momenteel in Marokko.
-Hussein Eltangaoui: een ingenieur die zich aansloot bij het PFLP. Hij heeft aan verschillende operaties deelgenomen en stierf tijdens gevechten in Hoog-Galilea in
1974. Bovendien was hij goed bevriend met PFLP-leider George Habash.
Ondanks de bovengeschetste geschiedenis, luiden er hoe langer hoe meer Marokkaanse stemmen die pleiten voor een normalisatie met de zionistische entiteit. We zien
vooral bepaalde elementen van de Amazigh beweging en de hogere kringen van de Marokkaanse staat verraderlijk flirten met de zionisten. Regelmatig worden Tzipi Levni, Amir Peretz en andere zionistische criminelen openlijk en minder openlijk ontmoet in het kader van economische en politieke betrekkingen.
Bovendien merken we op dat diezelfde verraderlijkheid doorsijpelt bij het Marokkaanse middenveld in de diaspora. Onder het mom van interreligieuze dialogen en
andere valse voorwendsels bouwt men bruggen met de belangenbehartigers van de zionistische entiteit. Anderzijds is er nog hoop. We zien dat een verpletterende
meerderheid van de Marokkanen - zij het in diaspora of in Marokko- nog steeds de Palestijnse zaak als de meest prioritaire kwestie omhelzen. Dit kan voornamelijk
verklaard worden door de verbondenheid tussen de Palestijnen en de Marokkanen die als een rode draad door de geschiedenis loopt en die nog wordt versterkt door
een gemeenschappelijke taal en religie. Om deze historisch diepgewortelde band van strijd en martelaarschap, die blootgesteld is aan memoricide, te behouden, dient de
Pan-Arabische en Islamitische dimensie van de Palestijnse zaak te worden geaccentueerd in woorden en daden.
De Liga van Arabische Studenten in Europa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten