donderdag 25 februari 2010

Europe: A shifting From Politics to an Anti-Islamic Showpiece Are France and Belgium playing Domino?


By Bouchra Grich

What used to be politics has now officially turned into a cosy anti-islamic stage play. Insulting, discriminating and oppressing Muslims and Arabs on a daily basis has become an ordinary activity. The authorities feign that they try to combat social, ethnic and religious discrimination while in reality they encourage racist activities by making racist remarks themselves. And we all know that actions speak louder than words. These racist bunglers are available in every country, in all sizes and all shapes, but they all have one thing in common; an intolerant, contradictory and discriminatory attitude.

Done with France's 19th century national motto 'Liberté, Egalité et Fraternité', the new slogan to describe France is 'Oppression, Inégalité et Discrimination'. In 2005, during Jacques Chirac's presidency, civil disorder was spread over France. This unrest was triggered by the deaths of two teenagers during an investigation of a possible break-in by the police. Chirac declared a state of emergency, but justice delayed is justice denied and the riots continued and even worsened. Sarkozy (interior minister that time) called this violent youth, which is by the way a minority in France, "scum" and spoke of an "ethnic cleansing". This strategy of the Government, namely treating the youth without proper respect or attentiveness, is so-called firm and effective, but instead it provokes and incites the French citizens. Besides, the main reasons behind these riots were youth unemployment and lack of opportunities in France's poorest communities. So before criticizing a man, walk a mile in his shoes! Of course, such violent behaviour is frowned upon, but children who use violence usually come from homes where they have been abused or witnessed abuse and violence. With no sense of self-worth, family or community, these children struggle every day to find their place in the world. So you tell me, who is the real scum here...

In 2007, a few months after Sarkozy was named president of France, the second biggest civil unrest took place in France. This time because the police rammed the motorcycle of two Arab teenagers, these policemen failed to assist the injured teenagers and left them for dead. This was not a one-off exception or the latest fashion in France, but these things happen daily. Ethnic minorities are pushed further outside the French society and are constantly predominated by impudent policemen. Although France has the largest, multi-ethnic Muslim minority in Europe, the French President is constantly ridiculising these citizens and uttering the most repugnant statements. Sarkozy shows publicly disrespect towards north Africans and people with Muslim backgrounds and gets away with it. He does not bother to apologize. Even worse, he holds speeches to defend his racist remarks. I guess a leopard cannot change its spots.

Let us definitely not forget that it was France that decided to launch a law banning the wearing of religious symbols from public schools. This law has stigmatised Muslims at a time when the country should be fighting discrimination in the job and housing markets. The French government does shit to tackle exclusion and high unemployment in the suburbs, but instead ridiculises its citizens. They obviously seem to forget who build up France after World War II !

This new Olympic anti-Islam sportsgame is not only perceptible in France, but the torch seems to have been passed on to Belgium. At least in Belgium they have some sense of humour; some belgian politicians consider themselves leftist while all their 'principles' correspond to the fascist right-wing ideology. Schools in the French Community who ban the headscarf are supported by two decisions of the Belgian Council of State. The Council thinks that the ban contributes to 'promoting peace and brotherhood'. Calling them funny would be an underestimation, they are hilarious. They marginalize the Islam and ban Muslim girls from wearing a headscarf because they want to 'set them free', they care about them. Oh please, if it ain't broke, don't fix it! The only thing they need to be liberated from is this empty-headed destructive behaviour of the authorities.

Our mindless darling Belgium also felt obliged to take over the repulsive manner in which France treats and looks at the violent youth: zero-tolerance. They get tough with the youth rather than provide longer term solutions, the 'kill one to warn a hundred' strategy. The reasons behind the violent behavior of the youth is the same as in France: unemployment largely due to racial and religious discrimination. The goal is to make people feel safe and secure and maintain public order, but how can these goals be achieved by prejudiced and racist policemen? How can these goals be achieved when ethnic minorities in Europe are still discriminated on basis of their skin colour? How can these goals be achieved when even the authorities, who are expected to give an example, encourage racist activities? Or let us put the question differently. What is their damned goal?!

woensdag 24 februari 2010

Verslag van onze boycot Starbucks actie


Vandaag was een delegatie van de Liga van Arabische Studenten aanwezig bij de opening van Starbucks in Antwerpen. Het is algemeen geweten dat Starbucks de Bezetting steunt in Palestina, zowel op moreel vlak als op financieel vlak. Jaarlijks doneert Starbucks 10% van haar winst aan de staat Israël en haar moorddadig leger. Howard Schultz, Starbucks' CEO heeft zelfs in 1998 één van de meest gevierde Israëlische PR prijzen gewonnen omwille van zijn hulp voor de Bezetting.
Met al deze feiten in het achterhoofd vertrokken we met 6 naar het Centraal Station in Antwerpen en begonnen we pamfletjes uit te delen met al deze informatie. De reactie van een aanzienlijk deel van de mensen was zeer bevorderlijk voor ons enthousiasme. Sommigen verweten ons zelf dat we de affiches te laat hadden uitgedeeld, omdat ze al geconsumeerd hadden bij Starbucks.
Helaas was er ook een keerzijde aan de medaille. Enkele ambtenaren van de Stad Antwerpen maakten het ons moeilijk om ons werk verder te zetten. Ze wilden per se onze identiteit kennen. Dit terwijl we niemand hebben belet Starbucks binnen te treden, of voor enig overlast zorgden. Dit hielp niet en de ambtenaren belden zelfs de politie, niet beseffende dat zulk een behandeling er enkel voor zorgt dat we nog standvastiger zullen zijn in onze houding ten aanzien van Starbucks en de bezetting van Palestina. Zonder enige twijfel zullen we onze actie verder zetten de komende dagen en onze verantwoordelijkheid opnemen om ervoor te zorgen dat de klanten van Starbucks niet in het ongewisse laten over de eindbestemming van hun geld.
Wordt vervolgd ...

Report of boycot Starbucks activity by the students League

A delegation of the League of Arab Students was present today with the opening of a new branch of the Starbucks enterprise in Antwerp, Belgium. It is generally known that Starbucks supports the Occupation in Palestine, morally and financially. Annually, 10 percent of Starbucks' profit is channeled to Israel and its murderous army. Howard Schultz, the CEO of Starbucks has even been rewarded one of Israel's most decorated PR prices.
In the light of all these developments, six of our members were handing out leaflets with the correct information. Some of the peoples reactions who came out of Starbucks were quite encouraging. Many regretfully said that we handed out the leaflets too late, because they had already consumed inside Starbucks.
Alas, we were also disturbed by the authorities who were keen on knowing our identities and our permissions. We objected by stating that we did not impede anyone from entering Starbucks, nor did we cause an uproar in the Central Station of Antwerp. All this did not help, but such a treatment by the authorities only causes us to be more steadfast. We will undoubtedly proceed with informing the Starbucks customers on the final destination of their money.
To be continued ...

dinsdag 23 februari 2010

Boycot Starbucks

Morgen opent de eerste Starbucks in Antwerpen. Dit is de tweede van zijn soort in België. Het moet niet vermeld worden dat wij voorstanders zijn van een absolute boycot van deze keten. Zij steunen financieel de Zionistische staat Israël, en dit is zelfs geen publiek geheim. Howard Schulz, de CEO van deze keten heeft meerdere malen zijn sympathie geuit voor de illegale staat Israël en haar moorddadig leger. Niet zo lang geleden protesteerde de 'Arab Nationalist Youth', met wie wij een verbond hebben, in het Hamra district in Beiroet tegen de aanwezigheid van Starbucks in dat land.
Met andere woorden, geen Starbucks voor ons, en verspreid het woord!

maandag 22 februari 2010

Het Afghaanse verzet brengt Nederlandse regering ten val


door Yassine Channouf



De regering in Nederland is gevallen. Eindelijk. Je moet als politieke partij water bij de wijn doen in een pluralistisch land waar een meerpartijenstelsel de politiek domineert dewelke in de praktijk geen enkele partij toelaat een absolute meerderheid te verkrijgen. Maar water met bloed vermengen? Dat is een gevaarlijke cocktail. De PvdA, een partij die in een ver verleden links was, toen de bomen nog praatten en de mensen nog met dieren communiceerden, heeft te veel verkiezingsbeloftes gebroken om nog deel te kunnen nemen in de coalitieregering met de CDA van Harry Potter. Die laatste zou in normale omstandigheden één van zijn spreuken kunnen bovenhalen maar de werkelijkheid is nou eenmaal geen bestseller van JK Rowling.
Kort geschetst: voor de verkiezingen van 2007 stond de PvdA erop dat er een onafhankelijk onderzoek zou komen naar de omstandigheden waarin er besloten werd dat het Nederlandse leger deel zou nemen aan de invasie en bezetting van Irak. Aan deze invasie, waarbij er meer dan één miljoen Irakezen zijn gestorven, zijn meer leugens voorafgegaan dan in de 7 Harry Potter boeken tezamen.
De invasie van Irak werd gelegitimeerd omwille van de volgende drogredenen:
1.Van massavernietigingswapens geen sprake. Saddam Hussein kon in 45 minuten amper zijn schoenen aandoen, laat staan een aanval met biologische wapens bevelen op 'het Westen en/of Israël'.
2.Relaties tussen Irak en al-Qaeda? Volg nou één college over de moderne geschiedenis van de Arabische wereld, in een in een universiteit met een degelijk niveau. Je gaat als leek al snel beseffen dat een seculiere dictator die de Ba'ath-ideologie aanhangt niet en nooit compatibel zal zijn met een Wahabitisch-geïnspireerde Islamist als Osama bin Laden.
Balkenende besefte heel goed dat indien er een onderzoeksrapport zou worden besteld door de Nederlandse regering bij een onafhankelijk onderzoeksbureau hij er bijzonder slecht van af zou komen. Dan begon hij te kronkelen als een slang, en allerlei onzin uit te kramen om toch maar zijn verantwoordelijkheid te ontwijken voor de vernietiging van Irak. Heeft het Nederlandse volk het recht niet om te weten wat er met haar belastinggelden gebeurd? Tuurlijk wel! Behalve als het gaat om oorlog, meneer Potter?!
Spijtig genoeg voegde de PvdA geen daad bij haar woord, en bleef een onafhankelijk onderzoeksrapport uit. De CDA en Balkenende kunnen nu rustig moord en brand roepen als de 'zoveelste allochtoon' weer een diefstal pleegt, maar over de collectieve moord van een volk, de plunderingen van haar geschiedenis, eenheid en grondstoffen, daar moet de politieke elite in Den Haag niet ter verantwoording voor worden geroepen.
Toen in begin 2010 na lange jaren eindelijk een degelijk rapport verscheen was de conclusie -zoals te verwachten- vernietigend voor de CDA en premier Balkenende. Deze laatste wees het rapport eenvoudigweg van de hand, en stelde botweg dat 'dit kabinet moet niets hebben van Davids'. Een andere keer zei Harry Potter dat zulk een rapport de aandacht zou doen afleiden van de economische crisis. Sjonge jonge.

Maar voor er een rapport was, maakte de wereld kennis met het Irakese verzet. En zij dachten net iets anders over de toekomst van hun land dan de B4 's; Balkenende, Blairs Bush en Berlusconi. Wat een eer toch voor Balkenende om in dit rijtje genoemd te worden, niet? Amerikaanse agressie werd beantwoord met verzet en de Nederlanders beseften dat ook zij vroeger of later in de klappen zouden delen. Binnen Nederland klonken de stemmen van de oppositie dan steeds luider, en vooral die van GroenLinks. Uiteindelijk trok Nederland zich in 2005 terug uit Irak. Een groeiend verzet in Irak zorgde ervoor dat zij die binnen Nederland oppositie voerden tegen de oorlog, met degelijke argumenten bewapend werden.
Maar in feite ging de terugtrekking uit Irak gepaard met een 'redeployment'. Uiteindelijk vertrokken er duizenden Nederlandse soldaten naar die andere nieuwe Amerikaanse kolonie: Afghanistan. Maar Balkenende is ondanks zijn twee doctoraten een slechte student. Afghanistan is nooit gekoloniseerd geworden, en het zou ook nu niet gebeuren. Het Rijk waar de zon nooit onderging van Queen Victoria slaagde er niet in dit gebied te bedwingen, niet in 1839, niet in 1878 en niet in 1919. De Sovjet-Unie, wier legers meer manschappen telden dan de hordes van Genghis Khan himself, werd in Afghanistan de doodsteek toegediend. En nu dachten de neo-cons de klus te klaren. Think again.
Voor de aanvang van de regering Balkenende IV, en laten we hopen ook de laatste der Balkenende-regeringen, kwamen de coalitiepartners overeen om de Nederlandse soldaten uiterlijk in 2010 terug te trekken uit Afghanistan. Maar na een vraag van de Secretaris-Generaal van NAVO, de Deen Anders Fogh Rasmussen, toonde Balkenende zich meer dan bereid de Nederlandse bijdrage aan de bezetting van Afghanistan te prolongeren. Zelfs voor Wouter Bos, de leider van de PvdA, en niet bepaald de meest principiële der politici, ging dit te ver. En voor één keer gebruikte die laatste zijn boerenverstand zoals we hier in Vlaanderen zeggen. Dit zorgde er enkele dagen geleden voor dat de regering in Nederland viel. En we moeten heel eerlijk zijn en een gezonde analyse maken. Het is dankzij het Afghaanse verzet dat de Nederlandse regering viel. Mochten er geen dappere operaties worden uitgevoerd die nachtmerries bezorgden bij generaal Petraeus en andere belangrijke en minder belangrijke militaire figuren zou de aanwezigheid van Nederlandse soldaten in andere landen een stuk minder controversieel zijn.
Hoezeer ik aversief ben voor de ideologie van de Taliban, kan ik niet anders dan deze groep te respecteren omwille van de standvastigheid die ze tentoonstellen. Maar het verzet wordt in Afghanistan gedragen door meerdere groeperingen, sommige georganiseerd, bijvoorbeeld Hikmatyar, andere eerder geïsoleerd. Door elke verzetsoperatie toe te schrijven aan de Taliban probeert men het Afghaanse verzet te criminaliseren en te bagatelliseren.

Hoedanook, ik hoop dat een bevrijd Afghanistan zal worden geleid door mensen die een zo breed mogelijk draagvlak hebben bij de bevolking. Dat is trouwens waarom de Taliban initieel zo makkelijk verslagen werd, vooral in Kaboel. Er was geen maatschappelijk draagvlak. Daar waar in Libanon en Gaza het verzet echt er één van het volk was, bleek het voor de Zionisten vrijwel onmogelijk om Hamas of Hezbollah zware klappen toe te dienen, laat staan ze te verslaan.
De standvastigheid van het verzet in Gaza in januari 2009 zorgde ervoor dat de leidende Kadima-partij zwaar afgestraft werd in de verkiezingen die één maand later plaatsvonden. Met de Libanon-oorlog in 2006 kelderde de populariteit van de toenmalige premier en de minister van oorlog, respectievelijk Ehud Olmert en Amir Peretz, tot ongekende laagtes. Uiteraard speelden beiden geen rol meer van betekenis in de volgende verkiezingen. De aanslagen in Madrid in 2004, waarbij treinen het doelwit werden, zorgde ervoor dat de rechtse -oorlogslievende- regering van Aznar electoraal werd afgestraft na nauwelijks enkele dagen. De nieuwe Zapatero-regering kondigde dan aan dat zij hun troepen zouden terugtrekken uit Irak, en aldus onttrok Spanje zich aan een groter gevaar.

En zo is gebleken dat verzet loont. Overwinningen gekoppeld aan onrechtvaardigheid zullen niet plaatsvinden. En vooral in Afghanistan zijn geen overwinningen mogelijk, zelfs geen pyrrusoverwinningen. Een nederlaag kan daar enkel uitgesteld worden. Het Amerikaans leger zal heel snel haar boeltje pakken, zoals ze dat in Vietnam hebben gedaan. Er bestaat geen gematigde Taliban. En hoezeer ik ook bepaalde ideologische aspecten van deze laatste veracht, ben ik ervan overtuigd dat de 'precisiebombardementen' van het bezettingsleger die al tienduizenden burgers hebben gedood ervoor gezorgd hebben dat de Taliban enkel in aanzien steeg. De president van de groene Zone van Afghanistan, die is verkozen geworden door miljoenen onbestaande Afghanen wordt terecht gezien als een pion van de bezetting.

Nederland, België en alle andere landen die deelnemen aan de illegale bezetting van eender welk land zouden er goed aandoen zich terug te trekken. Indien de regeringen hier werkelijk terrorisme willen bestrijden, moeten ze zelf geen terreur beoefenen. Pak jullie boeltjes uit andere landen, stop met het steunen van dictators, stop met het grijpen van die historische kansen om het bestaansrecht van Israël te steunen, zoals Angela Merkel het zo mooi verwoordde in 2006 na de Libanonoorlog toen ze oorlogsschepen stuurde naar de Libanese kust. Dit is de manier om Madrids en Londons te vermijden. In Irak en Afghanistan zijn er dagelijks Madrids en Londons, en erger. Vandaag nog stierven er minstens 33 Afghaanse burgers bij bombardementen van NAVO, een terroristische daad die Gazet van Antwerpen verwoordde als 'per ongeluk'. De Morgen berichtte dat Generaal Petreas weer eens zijn verontschuldigen uitte. Maar zelfs al-Zarqawi, de gevreesde leider van al-Qaeda in Irak, verontschuldigde zich voor sommige van zijn aanslagen, bvb. die van Aqaba in 2005. Wat is zijn verontschuldiging waard? En wat zijn de woorden van Petreaes, Rasmussen, de Hoop-Scheffer, Bush, Obama, Balkenende waard voor eender welke Irakees of Afghaan die zijn geliefden nooit meer zal zien.
Maar in de calculaties van zij die ons representeren in het Binnenhof of de Wetstraat wordt geen rekening gehouden met de levens van de 'inboorlingen'. Stalin zei dat 'de dood van één man een tragedie is, en de dood van een miljoen een statistiek'. De succesvolle massamoordenaar Stalin had het bij het rechte eind. In het publieke discours gaat het zelden om de 1 miljoen Irakese doden en God weet hoeveel Afghaanse. Neen, het gaat om dat handjevol Nederlandse of Belgische militaire slachtoffers. Wansmakelijk gewoon.
Balkenendes rol lijkt voorlopig uitgespeeld, maar dat is slechts schone schijn. Dat hij opnieuw premier wordt, daar twijfel ik niet aan. Maar de 2000 Nederlandse soldaten zullen teruggetrokken worden uit Afghanistan, en dat is het belangrijkste.

Balkenende, ik heb een paar tips voor jou mocht je een andere carrière ambiëren. Sluit je aan bij het verzet, dan kun je misschien eens eervol winnen, of begin te skateboarden.

woensdag 17 februari 2010

Fatwa voor een superster



door Hinde Oudaha

Ayaan Hirsi Ali staat bekend om haar ongezouten kritiek op de Islam. Ze verwijt de Westerse landen hun al te lakse houding ten aanstaande van de Islam. Sindsdien krijgt Ali voldoende media aandacht en wordt ze overal uitgenodigd om haar controversiële standpunten te verkondigen. Als voormalig onbetekende Somalische vluchteling geniet ze met volle teugen van al die Westerse belangstelling. Ze is duidelijk niet meer uit de spotlights weg te slaan. De wandelgang van Ali is echter niet onbesproken, maar bezaaid met hunkering naar aandacht, verkeerde analyses en geldgewin.

Ayaan Hirsi Ali werd geboren als Ayaan Hirsi Magan in Mogadishu, Somalië. Haar vader was een tegenstander van de toenmalige dictator, Muhammad Siad Barre. Al snel verhuisde ze, samen met haar familie, naar Saoudi-Arabië, ging daarna terug naar Ethiopië om uiteindelijk in Kenia terecht te komen. Hirsi Ali werd gekoppeld aan een neef uit Canada. De bedoeling was dus dat ze naar Canada zou reizen, maar daar is ze dus nooit aangekomen. Ze reisde vanuit Kenia naar Duitsland. Eenmaal in Duitsland, stroomde ze door naar Nederland en besloot daar politiek asiel aan te vragen.

Het ging Hirsi Ali blijkbaar allemaal voor de wind. De PvdA verwelkomde haar met open armen en bezorgde haar een plaats binnen de partij. De Somalische krijgt al snel een postje binnen de VVD, mede dankzij haar jammerend zelfbeklag. Volgens oud-minister Neelie Kroes, een prominente figuur binnen de VVD, krijgt Hirsi Ali weinig ruimte voor haar opvattingen binnen de PvdA. Opmerkelijk aan deze dame is dat ze haar eigen – wellicht verschrikkelijke - ervaringen veralgemeent en daarmee haar discours tegen de Islam vormgeeft. Een nare gebeurtenis uit haar jeugd wordt dik uitgesmeerd in de media en onmiddellijk gelinkt aan de Islam. Ze kan al snel rekenen op het medelijden van de publieke opinie en de politici haken daar gretig op in. Hirsi Ali wordt dan ook gebruikt als excuus-truus. Iedereen krijgt de kans om hogerop te klimmen. Maar liefst niet als moslim. Als een echte arriviste kan ze maar niet genoeg krijgen van de wilde mediagieren en krijgt ze het idee –dat al even geniaal blijkt te zijn als zijzelf - om een film te draaien samen met de cocaïnesnuivende, voortdurend amokmakende regisseur Theo Van Gogh. Het resultaat? Submission. Niet bepaald een kaskraker, maar eerder een wanhoopspoging om zelf in de spotlights te blijven.

In de film zien we enkele vrouwenlichamen die beschilderd zijn met koranverzen. Daarmee wil ze de positie van de vrouw binnen de Islam aanklagen. Misschien zou ze beter eens de Koran lezen in plaats van die als een monnik over te pennen op vrouwenlichamen zonder te begrijpen wat ze schrijft. Ayaans islamkritiek leverde haar een fatwa op, waarna ze op permanente politiebescherming kon rekenen. Ze werd dan wel geen filmster, maar ze had toch al bodyguards. Maar aan alles komt een einde. Zo ook aan het leven van Theo Van Gogh en de onschuld van Hirsi Ali. Theo Van Gogh werd vermoord omwille van de godslasteringen in de film. Hij werd omgebracht met een mes. De onschuld van Hirsi Ali leek lang haar sterkste troef. Maar toenmalig Nederlands minister van Vreemdelingenzaken en Integratie Rita Verdonk dacht er anders over en bracht Hirsi Ali in de verlegenheid omdat ze wat geknoeid had met haar asielaanvraag. Ze wordt uit het land gewezen.

Hirsi Ali neemt de benen en vertrekt richting decadentie met als eindbestemming de VSA. Daar biedt ze haar diensten –wat dat ook moge zijn- aan, aan de invloedrijke, conservatieve denktank the American Enterprise Institute. Deze denktank staat bekend om zijn buitenlandse politiek en zijn economisch beleid. Zelf vindt Hirsi Ali het een eer daar aan de slag te kunnen, omdat ze meent dat de denktank het zelfstandige denken stimuleert.

Uitgaande van Hirsi Alis grenzeloze kritiek, kan je wel stellen dat de Somalische vindt dat ze over genoeg kennis beschikt betreffende de Islam. Maar, dat is dezer dagen een niet onbekend fenomeen. Een bijlage uit de Standaard of uit de Knack over de Islam en je bent gezegend met voldoende informatie. De massale bijlagen die we terugvinden in kranten en magazines, geven de lezer het gevoel dat ze nu alles weten wat er te weten valt. Het verschil is alleen misschien dat Hirsi Ali uit een Islamitisch land komt. Maar goed, echt overtuigend is dat niet. Wat wel zeker is, is dat Hirsi Ali de knepen van het arrivisme helemaal onder de knie heeft. Ze begrijpt heel goed dat ze om het in de politiek te kunnen maken, haar plaats moet zoeken bij de hoogste bieder. Alles is toegelaten. Als het maar geld en aandacht oplevert. Ze geeft niet alleen lezingen voor wie maar wil betalen, maar ze stapt ook van de ene politieke partij naar de andere en ‘vrijt’ iedereen op die haar discours in schijnwerpers wil plaatsen. Net alsof dit alles niet meer dan spelletje hinkelen is. Als je het leven van celebrity wil leiden, moet je veel opofferen. Het hoeft dan ook niet verwonderen dat ze op de proppen komt met een niet onbekende levensgezel, de -meervoudige- scheve schaatsrijder en historicus Niall Ferguson. Hij verliet zijn vrouw –na zestien jaar huwelijk- voor de Somalische.

Een klein lichtpuntje aan het einde van de tunnel, dat stelt ons allen tevreden. Het was even zoeken, maar aan de komst van Hirsi Ali was er toch een positief aspect terug te vinden. Daarom, bedankt Ayaan, als jij er niet was geweest, dan was Theo Van Gogh er nog steeds. En nu Theo er geweest is, is Aboulmouthalib Bouzerda gekomen.

maandag 15 februari 2010

No tears for Rafiq Hariri


by Yassine Channouf

I will be brief. Rafiq Hariri is dead. He really is. And let me tell you, he was not the Awaited Imam or the Messiah, so please get over it!
What did he do to make him so 'loved', and his death even coincides with the Capitalist holiday of love: Valentine.
Well, he ruined Lebanon financially. In his case numbers say it all. The public debt of Lebanon was around $2.5 billion when he took on the office of Prime Minister in 1992. A mere 13 year later, this debt increased to almost a dazzling $ 40billion, some 185% of Lebanon's GDP. And what did he do in return for the country? Well, he rebuilt the airport of Beirut, constructed the coastal highway connecting the north of Lebanon with the south and restored/destroyed the area known as downtown Beirut. He destroyed it for the poor and low middle-class Lebanese who prior to the civil war had their own shops, cafés among others in a downtown area that was accessible for every Lebanese, regardless of the socio-economic strata they belonged to. Now, downtown Beirut is the most expensive area of Lebanon, not only real estate wise but just a simple coffee costs you fortunes in this part of Beirut. But it fits the Lebanon Hariri envisioned, a Lebanon welcoming all those who have money.
Now how did Hariri get so wealthy? A cunning and daring business man, and a keen observer of people, he liked to present himself as a philanthropist -mostly for Western establishments such as the American University of Beirut- in order to boost the image he created of him being a generous man. He became wealthy as the contractor for some of the royal princes of the House of Saud, and was sent to Lebanon as their man. In 1992, after more two decades in which he accumulated his fortune outside of Lebanon, which mounted to around $1 billion he became Prime Minister of Lebanon. He initiated certain reforms that caused the economy to grow, nothing extraordinary for post-war economies, look at the situation in Europe after both world wars for example. Hariri's secret formula for creating this economic growth was increasing the budget for public spending for 'infrastructural' works. Most of the money he borrowed to finance his vision for a Lebanese state were borrowed from his own banks, et en plus his own companies, most notoriously 'Solidere' were awarded the bulk of the reconstruction contracts. This means that Hariri, in his position as a Prime Minister, lend money from his own banks to finance Lebanese projects that his companies were carrying out. This means that from his perspective he enriched himself from the interests he gained by borrowing money to the Lebanese state which he represented, and from the construction contracts which he awarded to himself. Then there were the expropriations. He would expropriate certain areas in Beirut after the civil war, or his company Solidere would buy it for barely a fraction of its market value. After he bought the most lucrative areas of Beirut using these hideous practices he would plant massive hotels and residential buildings, infuriating the former owners of the ground Hariri bought. The sheer number say it all. His personal fortune rose from around 1 billion dollar when he first became PM, to 16 billion dollar when he died 13 years later.

Then there are the claims of his so-called independence. There was no so thing. His only interest was enriching himself. He allied himself with both Saudi and Syrian intelligence, and did not shy away from playing the sectarian game, whenever this suited him. In the Lebanese context, stating that such and such 'want to weaken the position of the Prime Minister' is easily understood. It means that others want to weaken the Sunnis. In a country ravaged by civil war, the last thing needed is a Prime Minister who claims to represent all Lebanese, using this vile language. He issued certain censorship laws and funded the most extreme Sunni fundamental groups. He was notorious for buying his votes, a trick mastered and put into effect by his son during the last elections in 2009.


And if you want to know who all came to speak in memory of Rafiq Hariri today, it was his son, Sa'ad Hariri, who reads at a fourth grade level. Samir Geagea, the butcher of the Palestinians and many Lebanese, a ruthless warlord, sadly the only one to have been convicted for his hideous crimes. The other main speaker was Amin Gemayl of the Phalange, the head of the right-wing sectarian Maronite Party which drew its inspiration from the Hitler Jugend and Franco's scouts. Amin Gemayl was president of Lebanon during the civil war, from 1982 to 1986, and he was responsible for executing Israel's vision of a Zionist-friendly Lebanon. Rafiq Hariri offered him $30 million if Gemayl would appoint him as Prime Minister. This Gemayl even signed a peace treaty with the Zionist state that was occupying half of Lebanon at that time.

Rafiq Hariri is neither the restorer of Lebanese sovereignty, nor the constructor of a wealthy country . He was a sectarian politician who abused his position to enrich himself, at the behalf of the poor of Lebanon. Under his auspices Lebanon became a ultracapitalistic country with utter disregard for the poor and downtrodden of a country ravaged by civil war. His legacy was that the Palestinians dwellers of the refugee camps were further marginalized and barred from being employed in some 70 professions-this happened after his death, but someone already paved the way. A Machiavellian politician that worked with everyone, Saudi-Arabia, Syria, France, and the U.S. after the liberation of the south of Lebanon in 2000, Hariri barely helped this underdeveloped region that was occupied for 22 years in its redevelopment. Now, befitting the warlords and sectarian feudal lords of Lebanon, his son, a man of limited political experience, is Prime Minister of Lebanon.


Heard enough of this rag? Well, I did. Let's hope Lebanon will recover soon from his rule and that this country will become the bastion for a unified Arab world, a country that cares about its poor and underprivileged and a hub for resistance against Israel. In brief: the opposite of the Lebanonthe Hariri dynasty has in mind.

zondag 14 februari 2010

George Habash: het geweten van een Revolutie


door Yassine Channouf

Twee jaar geleden werden we met verstomming geslagen toen het nieuws bekend raakte dat het geweten van de Palestijnse revolutie stierf in Jordanië. Al-Hakiem, de wijze, de dokter, liet een diepe indruk na op iedereen die hij kende. Hij was een man die zijn leven gaf voor de revolutie, voor Palestina, een schoolvoorbeeld voor alle revolutionairen. Vooral de oudere generatie Palestijnen en Arabieren dragen hem een warm hart toe, want zij herinneren zich de tijd van George Habash beter dan wie dan ook. In de jaren ‘60 en ‘70 was hij de opponent van de door corruptie en nepotisme omgeven Yasser Arafat, en met zijn Volksfront voor de bevrijding van Palestina (Popular Front for the Liberation of Palestine) waren sommige van de beste revolutionaire strijders van de 20ste eeuw loyaal aan hem.
Tijdens zijn studies aan de Amerikaanse universiteit in Beiroet hoorde hij in 1947 dat de pas opgerichte Verenigde Naties besloten had om zijn land te verdelen in een joodse en een Arabische staat. Geschokt ging hij zijn familie terug opzoeken om één jaar later gedwongen te worden zijn stad Lyd voorgoed te verlaten, samen met duizenden andere gezinnen. Aangezien hij uit een gegoede Palestijnse christelijke familie van de middenklasse kwam kon hij zonder problemen zijn studies geneeskunde aan de nogal elitaire Amerikaanse universiteit van Beiroet verder zetten. Daar geraakte hij gefascineerd door het Arabisch nationalisme onder invloed van de beroemde professor
Constantine Zuraykh en zijn activiteiten in de studentenclub al-Urwa al-Wuthqa. Later richtte hij zelf de Arab National Movement op in 1953. Vrijwel onmiddellijk na zijn studies zette hij zijn intellectuele kunde om in een pragmatisch activisme en vertrok hij samen met zijn jeugdvriend Wadi Haddad naar Jordanië om er een ziekenhuis op te richten waar de verpauperde Palestijnse vluchtelingen zich gratis konden laten behandelen.
De grote politieke ommekeer in Habash’s leven echter was de Naqsa, de catastrofale vernedering die de Arabische legers te verwerken kregen in juni 1967. Voorheen geloofde George Habash heilig in het pan-Arabisme van Nasser, met wie hij een warme vriendschap onderhield, maar hij zag nu de noodzaak in van het creëren van een lokaal Palestijns verzet dat niet gebonden was aan de belangen van één of andere staat. Samen met Ahmed Jibril, Nayef Hawatmeh en de briljante Wadi Haddad stichtten ze het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Deze 4 Palestijnen zouden niet lang bij het Volksfront blijven. Elk zou zijn eigen richting uitgaan maar George Habash liet op hen allen een indruk achter die hen hun leven lang zou bijblijven.
Het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina zou snel uitgroeien tot de op één na grootste Palestijnse verzetsbeweging, na Fatah. één van de grootste verdiensten van het Front is dat zij onder het leiderschap van Habash in de olie-”boom” van 1973 niet onder de controle kwam van één of ander reactionair regime, daar waar Fatah aan de levende lijve ondervond wat financiering uit de Golf impliceerde voor de toekomstige politieke (on)afhankelijkheid.
In de jaren na 1967 organiseerde Habash samen met Wadi Haddad enkele spectaculaire vliegtuigkapingen. In de internationale media werd dit uiteraard bestempeld als terrorisme, maar Habash en Haddad wilden slechts één ding bewerkstelligen in de nasleep van de beroemde uitspraken van Golda Meir die beweerde dat er geen Palestijns volk bestond. Hij geloofde terecht dat de wereld wakker moest worden geschud, en vooral de westerse landen moesten zich bewust worden van het onrecht dat de Palestijnen werd aangedaan. Je kan je scharen achter zijn werkwijze, of je kan hem net bekritiseren omwille van zijn handelingen. Maar het resultaat van de door Habash en Haddad georchestreerde acties is dat de wereld zich wel degelijk bewust werd van het bestaan van een Palestijns volk. Losgekoppeld van de belangen van andere Arabische regimes zetten Habash en Haddad de Palestijnse kwestie resoluut op de politieke kaart, om er voortaan te blijven staan.
De analyse die Habash maakte, emaneerde van de Marxistisch-Leninistische ideologie gekoppeld aan zijn doorgedreven pan-Arabisch denken, en hij redeneerde dat de Palestijnse revolutie in de eerste plaats een Arabische aangelegenheid was. De reactionaire monarchieën en dictaturen die de Arabische landen bestuurden waren allemaal obstakels in de strijd voor de bevrijding van Palestina.
Hij geloofde terecht dat de bevrijding van Palestina in alle Arabische hoofdsteden moest plaatsvinden. Daarnaast zijn er de uitgesproken internationalistische en linkse componenten, die ook een rol speelden in de globale revolutie tegen onderdrukking. Het Volksfront onderhield relaties met linkse groepen zoals de Rode Brigades van Japan die in samenwerking met het Front een spectaculaire aanval lanceerden op de internationale luchthaven in Lyd, zijn geboortestad waaruit hij verdreven werd.
Maar we zullen Habash vooral herinneren als de man die daad bij het woord voegde. Zijn analyse dat de Arabische landen eerst bevrijd moesten worden van de dictaturen, of agenten van het imperialisme zoals hij ze noemde, zou uitgroeien tot een ware oorlog tussen de Palestijnse vrijheidsstrijders en de Jordaanse reactionaire monarchie onder Hussein II. Deze serie van ontwikkelingen werd Zwarte September genoemd: de Palestijnse strijders legden het Jordaanse regime het vuur aan de schenen en ondanks hun beperkte mankracht en inferieure bewapening bevrijdden ze het land bijna van zijn Hashemitische dictatuur. De onlangs vrijgegeven Amerikaanse archieven met betrekking tot Zwarte September werpen een interessante blik op de gebeurtenissen die 40 jaar geleden plaatsvonden. Wat elke gezonde geest vermoedde werd bevestigd: de Jordaanse monarchie onderhield intensief contacten met de Amerikanen en de Israëliërs, lang dus voor Wadi Araba, en deze steun zorgde ervoor dat de Palestijnse opstand bloedig onderdrukt kon worden. Jordanië was en zou een dictatuur blijven. De Palestijnse strijders moesten zwaar gehavend Jordanië verlaten om van Libanon hun belangrijkste thuisbasis te maken, waar zij de precaire sektarische balans in onevenwicht zouden brengen. De linkse ideologie die Habash en co propageerden gaf voor het eerst een raamwerk aan de arme en gediscrimineerde sjiieten die zich vanaf nu op grote schaal politiek en militair zouden uiten op een niet-sektarische basis. De Libanese verzetsbeweging Hezbollah die later zou ontstaan putte veel van zijn inspiratie bij de verschillende Palestijnse bewegingen.
In Libanon raakte Habash gedesillusioneerd door de voortdurende intra-Arabische strijd. Vervolgens probeerde hij verscheidene malen afstand te nemen van het leiderschap van het Volksfront, maar dit werd hem niet toegestaan. Al gauw sloot hij een alliantie met Kamal Jumblatt, de leider van de Libanese Nationale beweging, die een heterogene groep leidde van iedereen die ontevreden was over de sektarische politiek die werd gedomineerd door de Maronitische minderheid. Doordat ook Kamal Jumblatt een pan-Arabisch en links discours volgde, klikte het meteen tussen hem en Habash. Deze laatste was een nachtmerrie voor alle Arabische dictaturen, en na de start van de Libanese burgeroorlog leken de gefuseerde progressieve krachten onder leiding van Kamal Jumblatt en de verscheidene Palestijnse bewegingen het pleit beslecht te hebben in hun voordeel. Maar helaas voor Libanon en de gehele regio besloten de Arabische dictators om Libanon niet te ontdoen van haar sektarische vloek, en Syrië werd een mandaat geschonken met een zelden geziene eensgezindheid. De Arabische regimes, Israël en de VS gaven Syrië carte blanche om Libanon binnen te vallen en de rechtse Maronieten te helpen in hun hopeloze strijd.

Dit lukte en in plaats van de Libanese burgeroorlog beëindigd te zien, zorgde Syrië door haar verdeel en heers politiek dat de oorlog die in 1976 had moeten eindigen nog 14 jaar zou aanslepen. Volgens de fictionele versie van de feiten is alle lijden die Libanon onderging te wijten aan de Palestijnen. Men moet echter rekening houden met het feit dat de Libanese burgeroorlog pas eindigde in 1990, terwijl de exodus van Palestijnse strijders plaatsvond in 1982. Bovendien kende Libanon al bloederige sektarische conflicten sinds 1860, lang voor de bezetting van Palestina dus.
Na het militair debacle tegen Israël vanuit Libanon, waarbij Syrië zich grotendeels afzijdig hield, moesten de Palestijnse strijders Libanon verlaten. Arafat koos voor de verre luxe in Tunis, terwijl Habash - ondanks zijn terechte vraagtekens bij de oprechtheid van het Syrische regime - besloot om in Damascus het nieuwe hoofdkwartier van het Volksfront te maken, zo dicht mogelijk bij bezet Palestina dus. In 1983 organiseerde de PLO een congres in Tunis waarbij een nieuwe koers bepaald moest worden. De boodschap die Habash toen bracht was haast profetisch: een militair verlies moet zich niet vertalen in een politiek verlies. We moeten ons ervoor behoeden om per se aanvaard te willen worden door onze vijanden. Een te grote bereidheid om zich te engageren in diplomatie zal afgestraft worden.
Spijtig genoeg zou George Habash gelijk krijgen, maar zijn woorden werden niet gehoord. Corruptie en nepotisme hadden zich heer en meester gemaakt van de PLO onder leiding van Arafat. Het pad naar Oslo werd geëffend, daar waar Habash zich ten volle verzette tegen elke erkenning van de staat Israël. Voor de islamisering van het Palestijnse en Libanese verzet als gevolg van de Iraanse Revolutie belichaamde Habash het principe van de volledige bevrijding van Palestina: hij was immers voorstander van de oprichting van een niet-confessionele seculiere Palestijnse staat. Door de opkomst van Hamas en andere islamitisch geïnspireerde partijen besefte Habash maar al te goed dat de verenigde linkse krachten gefaald hadden, maar dit belette hem niet om het nieuwe verzet volmondig te steunen. Het is een belangrijk argument tegen al de islamofobe ‘deskundigen’ die de Palestijnse strijd percipiëren in het licht van een clash van beschavingen, een oorlog tussen de Islam en het jodendom, een versie die door de Zionisten maar al te graag wordt gepropageerd. George Habash, een Grieks-Orthodox christen, is meer dan wie dan ook de vader van het Palestijnse verzet, en de belichaming van integriteit, vastberadenheid, moed en alle andere ware revolutionaire waarden. Deze man weigerde op zijn oude dag meer geld te bezitten dan de schamele 300 dollar die hij maandelijks ontving. Toen een groep bemiddelde Palestijnen hem per se geld wilden schenken - ze wilden niet dat het symbool van de Palestijnse revolutie in armoede zou sterven – weigerde hij steevast elke financiële hulp.
Ismael Haniyeh, de verkozen maar afgezette Palestijnse premier reageerde op zijn heengaan door te zeggen dat Habash zijn hele leven lang Palestina verdedigd had. Zelfs Mahmud Abbas, wier politiek absoluut niet kon rekenen op de steun van Habash, voelde zich genoodzaakt 3 dagen van nationale rouw in te stellen.
Een evaluatie van de geschiedenis van Palestina en de Arabische wereld is onvolledig zonder George Habash in acht te nemen. De fouten die hij maakte waren onontkoombaar als pionier van een unieke strijd tegen de formidabele vijand die Israël is, dankzij de steun die deze staat geniet van alle supermachten. Twee jaar geleden stierf George Habash zonder dat de twee dromen die hij koesterde vervuld werden: een einde aan het ontnemen van het Palestijnse land aan zijn bewoners en de realisatie van een Arabische eenheid. Dit is waar hij voor leefde, maar hij stierf niet zonder ons een nieuwe generatie Palestijnen en Arabieren na te laten die zijn strijd zal verder zetten en de dromen van velen in vervulling zullen brengen.

zaterdag 13 februari 2010

First meeting of the students

The League of Arab Students in Europe gathered for the first time in Antwerp. All the founders met the new enthusiastic members. The evening started with the presentation of our student project and the description of the kind of activities and efforts that are necessary in order to achieve our objectives. First we explained the need for a student organization led by Arab students in Europe and the role it could/should play in the emancipation struggle of ethnic and cultural minorities in Europe in general, and the Arab Diaspora in particular, as to enable the achievement of equal rights and full citizenship and how to face as a young generation the different challenges on all levels.

Furthermore we reemphasized the fact that adherence to our roots, identity and nation are significant notions in the creation and maintaining of a strong relation with the Arab homeland in order to bridge the widening gap between the Arab Diaspora and their countries of origin. Taking into account the exposure to cultural assimilation that the second and third generation of Arabs encounter and the pressure exerted on them it is incumbent upon us to present an alternative and viable model. Hence our eagerness to revive and promote the Arabic language among this segment of the population as lingua franca in order to strengthen the self-consciousness and the key role all this plays in preserving our religious, cultural and national heritage.

In addition to that we discussed some ideological topics such as the complementary link between Arabism and Islam, the importance of international solidarity and alliances with all the political currents struggling against American imperialism and Western hegemony in the Third World, and our particular definition of nationalism with regards to liberation. Having discussed all these topics, we ended the formal part of this meeting by emphasizing the centrality of the Palestinian cause and the need to define it as the main Arab-Islamic cause where deprivation, oppression and colonialism have encountered in the most perverse form.




donderdag 11 februari 2010

Eerste bijeenkomst

Beste,
Morgenavond, vrijdag 12 februari, staat de eerste bijeenkomst van alle leden en sympathisanten van UVAS -Unie van Arabische Studenten- op het programma. Deze zal plaatsvinden in vzw Guèmbetta in Antwerpen, Museumstraat 7, niet ver van het Museum van Schone Kunsten.
Alle leden en geïnteresseerden zijn meer dan welkom op dit eerste samenkomen vanaf 19.30.
We hopen jullie daar allemaal te zien!

woensdag 10 februari 2010

The Neoliberalisation of Arab Societies: A Future of Poverty, Inequality and the Survival of Authoritarianism




When we consider the social challenges facing the Arab nation, we usually remain fixated on the most immediate and manifest ones. Moreover, we often also get stuck on processes taking place at the high levels of international relations. Though these levels undoubtedly represent vital Arab issues, we – Arabs living abroad – aren’t usually that aware of another phantom currently wandering across the nation: Neoliberalism. The rise of neoliberalism as an ideology and practice has after all brought about substantial changes in Arab politics and societies. But what do these changes imply for the average citizens in the Arab world? Which perspective do they offer them? Let us first of all begin by unriddling this neoliberalism. Neoliberalism sensu largo refers to a policy and social reality where the ‘market’ replaces the ‘state’ as the manager of society, the economy and politics. In concreto, this implies that some elements of state power are taken over by foreign companies. In some cases the result is the development of so-called Special Economic Zones or other types of Free Trade Zones. However, one can wonder if this doesn’t evoke the deathblow of authoritarianism in the Arab world. Is neoliberalism hence not inducing freedom? Unfortunately not! In a neoliberal politico-economic system states enter partnerships with the private sector. The private and the public remain no longer opponents, but instead become partners in the joint governance of society. They become interdependent and need each other so as to consolidate their respective power bases. Hence, the state itself becomes a stakeholder in investments and thus its responsibility towards its citizens moves away towards international investors. So what does all this entail for the common people in Arab societies? Poverty and a growing inequality. Neoliberalisation leads after all to the creation of different spaces of development which reinforce the already existing socio-economic gap between rich and poor. In Morocco for instance, the state is already well two decades engaged in the creation of a specific context of regularization wherein market mechanisms can thrive easily. The regularization of labour has been adjusted so as to make Moroccan labourers attractive for international investments. These tendencies are f.i. noticeable in the ongoing development projects of the Tanger Free Zone in the upper north or the Casanearshore-project in Casablanca. Such projects lead to a striking spatial inequality whereas ‘enclaves’ are being put up on behalf of international investors and the local rich who strive after unbridled consumption and entertainment. Hence, what do all these ambitious projects offer the common Moroccan man/woman? Nothing … except maybe for some temporal jobs as kitchen staff, servant maid or cleaning staff.
Moreover, in Morocco, the introduction of neoliberalism succeeded to consolidate the already tenacious authority of the monarchy. Like many countries of the Third World, Morocco built up a huge national debt in the 60’s and 70’s. In order to alleviate this debt, it received in 1983 its first Structural Adjustment Program imposed by the IMF. In exchange the Moroccan state had to reduce employment in the public sector, cut off state subsidies (which led to the so-called ‘bread riots’ of the 80’s), privatize government undertakings and liberalize the economy. But did this trimming down of the state cause any loss of monarchical power? Nope, the Moroccan regime succeeded to accommodate to that new politico-economic reality and turned out to become the biggest domestic private investor itself. Its main task has since become the promotion and stimulation of unbridled free enterprise and not the socio-economic development of ‘its subjects’. This neoliberalisation of society is unfortunately a widespread phenomenon in most Arab countries. Hence, the Moroccan and all Arab futures are already marked: domestic and international capital will more and more attempt to colonize public spaces at the expense of the social, economic and political development of the common people. It is hence imperative upon all Arab peoples to bear in mind that a struggle against imperialism necessarily involves resisting neoliberalism as it is one of its hidden though ugliest faces…

dinsdag 9 februari 2010

Neen, we willen geen proefkonijnen zijn voor gezichtsbleekmiddelen

door Bouchra Grich


Ooit zei een rasechte blanke Vlaming (die we allemaal wel kennen) eens: 'een kat die in een viswinkel geboren wordt, is daarom nog geen vis'. Dan zeg ik daarop: inderdaad! Blijkbaar begrijpt onze zeeduivel het zelf niet. Het katje zal ook geen visje worden, dus probeer er ook geen visje van te maken. Men moet stilaan beginnen begrijpen dat de maatschappij er niet verdraagzamer op wordt wanneer men haar wil voorzien van een bleachbeurt. Het probleem ligt namelijk niet bij het koesteren van eigen cultuur of het praktiseren van religie, maar onder andere bij het bepalen hoe en wanneer anderen dit wel of niet moeten doen. Waar er geen probleem is, zoekt men er één en waar er wel één is, spannen ze het paard achter de wagen. Ja, Vlaanderen heeft gefaald.

We beantwoorden aan de formele vereisten, doen actief mee in de maatschappij waarin we leven en blijven tegelijkertijd trouw aan onze culturele identiteit. Multiculturaliteit is nu eenmaal een feit, het nastreven van een mono-culturele en mono-raciale maatschappij is reiken met je hand naar de hemel. Bovendien kunnen cultuurverschillen de kennis binnen een samenleving net verrijken en zorgen voor solidariteit en loyaliteit ten opzichte van elkaar maar dit enkel en alleen indien er wederzijds respect en begrip is. Deze zijn ten opzichte van de Arabische en Moslimgemeenschappen nog zeer ver te zoeken. Behalve bij multiculturele evenementen natuurlijk, daar geldt de 'soyez les bienvenus'-regel wanneer we aankomen met onze koekjes en (bij voorkeur gratis) theekransjes houden. Maar voor wie het nog niet wist of ervoor kiest om zijn kop in het zand te steken: het koesteren van onze cultuur en identiteit beperkt zich niet tot het bakken van honingzoete koekjes.

Ondertussen is het onder enkele Vlaamse hersenblubbers zelfs een trend geworden om alles wat niet wit is als iets problematisch voor te stellen, terwijl de hele opzet van het spel is om de echte problematiek, te danken aan het falend beleid, te sluieren en zo pikken ze ook nog even het bevredigen van persoonlijke racistische behoeften mee. Dit egocentrisch gedrag en kortzichtig ingesteldheid wordt sterk bevestigd door ongegronde beslissingen zoals het hoofddoekverbod. Gelukkig passeren zo'n beslissingen niet langs de wc-leidingen of we moesten elke dag de SOS Ontstoppingsdienst bellen. Want dat is kennelijk het enige dat er uit sommige mensen hun mond komt: shit. Toen de allochtone vrouwen de hoofddoek 50 jaar geleden droegen terwijl hun mannen zich uitsloofden in schromelijke toestanden in de steenkoolmijnen hadden de neofoben hier toch geen probleem mee en nu ervaren enkelen een cultuurshock? Het gaat hier zelfs niet om de religieuze dimensie zoals velen zullen denken, dit overstijgt het, dit is een aanval op de mensheid, op het recht om te zijn wie men wil zijn. Dit is simpelweg de maatschappij trachten om te vormen tot 'ja en amen' poppetjes in een theatraal poppenkastspel met wit als hoofdthema. Wel ik zou zeggen: verkoop je tickets elders, we zijn niet geïnteresseerd.

Niet alleen de politiek geëngageerde mensen spreken in raadsels, maar ook de media weet van voren niet dat zij van achteren leeft. Elke dag weer slaan de topjokkers hun slag bij het opvangen van 'islam' of 'allochtoon' om in hun artikels van een scheet een donderslag te maken. How low can you go? Kennelijk heel laag, want elk jaar zet men in de media dit kleinzielig 'gezelschapspelletje' verder. Betreurenswaardig? Allicht. Afschrikmiddel? Integendeel, het is een motivatie om de strijd tegen haat en racisme verder te blijven voeren en te streven naar een maatschappij die berust op gelijkheid en rechtvaardigheid. Vlaanderen moet zich dringend realiseren dat ze zich moet ontdoen van alle vooroordelen en haar eigen hart eens een paar nuances witter moet maken in plaats van iemands huidskleur.

Ik geloof vast dat belangenverdediging alleen wordt bereikt via eigen organisaties en niet door een jaknikkende reproductie te zijn van veelbelovende Pinokkios om zo meer potentiële allochtone kiezers aan te trekken. Tenzij men met oogkleppen rondloopt, kan men niet ontkennen dat er nood is aan een stem die de noodkreet beantwoordt van de Arabische en Moslimgemeenschappen in Europa. Een stem, een belangenbehartiger. Kortom, de Liga van Arabische studenten in Europa.

I am the people - Sheikh Imam

A revolutionary song by the blind Sheikh Imam. The video has been edited by comrade Ahmad Ramahi in coordination with the Arab Nationalist List and the Arab Nationalist Youth. Enjoy

maandag 8 februari 2010

Al-Azhar, fitting the Grand Saudi scheme for religious and political domination?



by Yassine Channouf

Sheikh Al-Azhar Tantawi issued another foolish statement the other day. He sent a message to the world stating that 'bringing the Islamic sects closer to each other' is not on the agenda of a conference organized by him which will take place the 28th of February. Those who are going to be affected by his new vision are the Muslim Shi'ite scholars who will probably be barred from coming. The previous Egyptian Mufti Nasr Farid already alluded to this by saying that 'maybe the Shi'ite scholars from Iran or Hezbollah are not welcome in Egypt now or inviting them on behalf of his position as leader of the conference will humiliate Tantawi in the face of the Egyptian political leadership with regards to the tensions between the two countries [Iran and Egypt].' Nasr Farid is right, but the puppet-clerics of al-Azhar continue to play a vile sectarian game, claiming that the subject of the conference, the companions of the prophet Mohamed, is impeding the participating of the Shi'ite scholars. Of course Mr. Tantawi!
Not so long ago I was in al-Azhar, and I managed to talk to some students of that institute. One Egyptian, Hasan, who spends much of his time bringing free books on Islam to Western tourists at al-Azhar asked me what I think about their Sheikh. I responded the way I did when people over there would ask me about Mubarak: I do not like him for one bit. He told me why. I responded that I found it incredible that a scholar, any scholar, let alone such a high profile one as sheikh al-Azhar, could greet the president of the Zionist entity Israel Shimon Peres. And only to claim afterwards that he did not know it was Shimon Peres. Of course Mr. Tantawi, we Believe you. I have that problem as well, running into presidents in the streets of Cairo and mixing them up.
Secondly, I told the al-Azhar student that we in Europe were greatly disturbed with the developments that unfolded in al-Azhar regarding the hijab controversy in France. And as we all know one scholar was all too eager to issue a fatwa endorsing Sarkozy and France's banning of hijab in state schools. Guess who? Just minutes before our discussion on this particular subject a female tourist entered the mosque and Hasan stood up and hurried to tell her she must wear a veil before entering the mosque. So my argument was a good one. But Hasan needed not to be convinced. He somewhat assured me that he did not like Tantawi himself.
How can you blame him? Not so long ago he blundered again by demanding the unniqabing of a female student in a high school he visited. The teacher of the girl gently approached Tantawi saying that it was inappropriate to demand that the girl should reveal herself to him. Tantawi would not budge and the girl finally took of her niqab, to which sheikh al-Azhar responded: 'so what would you do if you were a bit pretty?' This incident occurred prior to the polemic of Tantawi endorsing a fatwa -yes, another one- banning niqabs in high schools and universities. His earlier view on the niqab can be summarized by what he said: 'a very beautiful woman should wear it to prevent men from fighting over her, and an ugly woman should wear it to hide her face'. How can anyone seriously consider the opinions of this man? So what is it mr. Tantawi? Are you pro-niqab or anti-niqab? Because those who ought to follow you have lost you. Not that I am for the niqab, but it is not the issue now. Rather, I want to demonstrate how foolish this 1000 years old institute seems to have become.
Just a couple of days ago, another lunatic of al-Azhar made a statement which no doubt will increase the standing of al-Azhar among the young of the Muslim community. Abd al-Hamid al-Atrash basically prohibited facebook. Why doesn't he prohibit the killing of Coptic Christians instead of prohibiting facebook?
What the hell or paradise are you occupying yourself with, o clerics of al-Azhar? Do you not know that now, as we speak, some 50 brave individuals are facing court after being brutally tortured because they were part of a secret cell that supported the Resistance in Gaza during and after Israel's brutal assault on Gaza. And yes, the leader of the cell is a Shi'ite, Sami Shihab, a member of Hezbollah. Do you applaud that o clerics of al-Azhar. Do you endorse the fact that he will most likely be executed for his heroic deeds? Is that the Islam you spent your life studying? O, wait. I forgot the official Azhari policy: resistance is religiously impermissible. And that is why the sheikh of lunatics Tantawi endorsed Mubaraks Shame Wall -his third one- in order to strangulate Gaza. He even issued a fatwa -can you still count them- stating the wall is religiously permissible! I wish I was kidding. Even sheikh al-Qaradawi, normally the last to attack an Arab country, collected all the bravery he could muster and attacked this scandalous move and fatwa from the Mubarak government.
But this all fits the grand Saudi scheme for US-Zionist domination of the region. Countries or non-state actors that do not succumb to the pressure and become slaves of the Americans need to be eliminated by all means necessary, regardless of their credos. That is why the sectarian game is being played. But o House of Saud, do you not remember supporting one Sayyid Qutb? He is seen as the founding father of modern day Salafiyya, the jihadi branch. Even he wrote a letter to grand Shi'ite ayatollah Kashani in the early 50's supporting the Mossadeq-revolution. So what is next move we can expect? Clerics need to be brave. They are an essential part of the Arab world and they have the potential to cause revolutionary stirrings, how symbolic their opposition may be sometimes. Did not we all take pride in the humiliation Mubarak received, standing besides Egypt's top cleric Sharawi in the early 90s who, instead of praising the president, proclaimed in the middle of al-Azhar that he was an old man who did not wish to end his life with hypocrisy! And where are the days of the blind Egyptian sheikh Kishk, the preacher in the pulpit, who did not use more than his voice to shake the foundations of the Egyptian regime. I remember his emotional response to the Sharon led Israeli invasion of Lebanon in 1982. That was at the same time when these same Azhari scholars were issuing legal opinions regarding the usage of vinaigrette and sunglasses. Up to 40.000 Palestinians and Lebanese died in that invasion, and no vinaigrette or sunglasses will bring them back o dear guardians of the permissible. And yes, Kishk unequivocally supported the Resistance in Lebanon, the Iranian Revolution, the Brotherhood uprising in Hama, Syria, no matter how difficult such a stance may have been in Egypt. He was clearly against sectarianism, and so should we. And if you oppose sectarianism you essentially oppose the grand US-Zionist-Saudi scheme for their New Middle East, which will, thanks to the Lebanese Resistance Hezbollah, never sprout. Fatwa that o Tantawi.

zaterdag 6 februari 2010

Remembering the death of Abdelkrim elKhattabi, the hero of the Maghreb



By Yassine Channouf

Today, 47 years ago, on the sixth of February, Abdelkrim elKhattabi, the Lion of the Rif left this earthly realm. His name arouses a special kind of emotion among the Berbers of the Maghreb, and among Arabs and the whole Third World. His achievements have stunned friends and foes, and taking into considerations the limited means available, the greatness of his design and the impeccability of his reputation, we are left with the question: was there anyone greater than him in the Maghreb in the last 200 years?
Starting with some 124 rifles, which were considered for his time outdated, he initiated a military campaign against the Spanish army that ended with the liberation of the Rif-region of Morocco. But more than the liberation of a part of the homeland, the victory over a European colonial power in the first part of the 20th century provided a framework of hope for other colonized people all over the world. If Japans victory over Russia in 1905 was the first victory of a non-white power over a white power in the modern world, then Abdelkrims victory over Spain was the first major victory of an indigenous people over a European colonizer.
Abdelkrim was born in 1882 in Ajdir, a small village in the north of Morocco. A promising student in the oldest university of the world, Qarawin in Fes, he managed to get a job as a journalist for the Spanish newspaper Telegrama del Rif before being appointed by the Spanish as the chief judge of Melilla in 1914. In 1917 he was imprisoned for more than a year because of his alleged anti-colonial activities. It is true that he was influenced by the anti-colonial and anti-imperialist ideas spread by Jamal al-Din al-Afghani, Muhammad 'Abduh and Rashed Reda. But it was not until 1920 that Abdelkrims name would be engraved in the history of the Maghreb. It was then that he started a guerrilla war against the Spanish, whose encroachments in uncolonized parts of the Rif greatly disturbed him. He issued a warning to General Silvestre, the commanding officer of the Spanish, and warned him that if he crossed the Ameqran River, Abdelkrim would consider this a declaration of war. General Silvestre is said to have laughed, and comically responded with for the Berbers of the Rif famous saying: 'tomorrow I will drink tea in Abdelkrims house'. The self-confidence of the general stood in high contrast with the reality that would soon ensue on the battle field. A skirmish at Dhar Oubaran on the first of June 1921 ended in a victory for the Berbers, and roughly 600 Spanish soldiers were killed, and the others forced to flee. It was the prelude to the greater battle of Annoual, which took place 20 days after the skirmish at Dhar Oubaran. Abdelkrim who had managed to unify most of the tribes in a usually divided Rif was still outnumbered, and despite their inferior equipment they attacked the Spanish at Annoual and routed their army, driving the Spanish star General Silvestre as far to commit suicide. That 21 of June, 3000 Berbers defeated a modern European army killing 15.000 and imprisoning 700. A military miracle indeed.
Annoual was and remains a symbol. It was more than a military defeat for the Spanish, or a victory for the Berbers. In a world filled with racist ideologies, the Spanish were not only defeated by an adversary that was inferiorly equipped, but more importantly by one who was racially inferior. It was the victory of a colored people over a white nation, the revenge of the East on the West.
This humiliation shook the political world and it caused a coup d'etat in 1923 in Spain by General Miguel Primo de Rivera's, who instated a military dictatorship which eventually led to the collapse of a centuries old monarchy in 1931.

The Rif in Morocco was free, and Abdelkrim founded the Rif Republic and proclaimed that his goal was the liberation of all the Maghreb, from Ajdir to Agadir. He started liberating areas from the French in a series of successful attacks. Alas, in the modern world a lot of ills can be attributed to the unnamed Plot, that had as a goal to destroy any progressive liberation project in the Third World. The French, who were occupying the other part of Morocco saw in Abdelkrims Rif Republic a dangerous precedent and sent a huge army numbering an astounding 250.000 soldiers, led by the celebrated Marshal Pétain, who showed his merits in WWI. Resulting to the colonial practice of wreaking havoc by using mustard gas and other chemical weapons against the local population which resulted in the horrible death of thousands of inhabitants of the Rif the combined French-Spanish forces managed to quell the ambition of a people for self-determination. The couple of thousands of guerrilla warriors were no match for the enormous assembled army and Abdelkrim, seeing the futility of engaging in warfare, immediately surrendered. The French exiled him to the island of Réunion where he lingered until 1947, when he gained asylum in Egypt. He immediately set up a Committee for the Liberation of the Arab Maghreb. A year later, he presided over a force of volunteers who participated in the first Arab-Israeli war.
When Morocco gained its independence in 1956 the Moroccan sultan Muhammad V, who proclaimed himself king, invited Abdelkrim back to his homeland. He refused, because according to him Morocco was still under occupation. The colonization only changed faces. He would support the uprisings in 1957 against the absolute monarchy. In 1962 he would oppose the new constitution that was pushed trough by the new Moroccan king Hassan II, who assumed dictatorial powers. In the same year, Algeria gained its independence after a bloody struggle that lasted 8 years at the cost of a million of Algerians. It was a happy moment for Abdelkrim. On this day, a year later, Abdelkrim died. He left behind an impressive legacy and proved the colonized world a model for steadfastness and liberation. Both Ho Chi Min, the leader of Vietcong and Mao referred to him as our predecessor. The Committee of Union and Progress in Turkey which was led by Atatürk held Abdelkrim in high esteem. The Shi'ite scholars of Najaf issued a fatwa supporting Abdelkrims struggle. Many more would honor him in the years to come.
Nowadays, Abdelkrim is the symbol for the Berber-movement, some of which falsely see him as the father of a Berber nation. Abdelkrim was more than just a Berber, he was a universal warrior against injustice and colonial subjugation, and no matter how hard the Moroccan system tries to erase him out of history, he will always remain vivid.

vrijdag 5 februari 2010

Islam and quality Sperm; knowledge Belgian style

By Yassine Channouf

If you're looking for quality information, search no more. Learn Dutch and join the heroic Belgian army. They are now not only protecting the free world by participating in the illegal and immoral war on Afghanistan, but they are now being tutored in highly (un)sophisticated subjects. A professor International Law, Jacques Rifflet, was assigned the task to teach Islam to the soldiers who are going to Afghanistan. Islam being the only subject matter that one can grasp in a mere lesson or two. Well, this professor told the soldiers that 'having a daughter for Muslims implies that the man has bad quality sperm. I am not joking'. You are not joking indeed. Sometimes ignorance can be humorous, but in this case? Our professor continues by mentioning the usual clichés about Muslims, their derogatory attitude towards the female gender, the forceful marrying of women, and so on.
Because Belgian Defense Minister was unavailable for comments, apparently too busy with memorizing the Art of Lying, another Minister, Inge Vervotte, reacted à la CD&V (Belgian's Christian Democratic Party). Beautiful Inge said that because of the language problem -French and Dutch- the professor needed to use ornate language. Haha!
Different question arise. Don't they have in the Defense Department anyone who is bilingual? Imagine a warlike situation and soldiers not understanding each other? Will they use ornate language? At whose expense? The poor Afghans who are being slaughtered day by day. Most likely.
Can we see the original French text? Of course not. For it is clear to all that there is nothing wrong with the translation of the texts? It was quite accurate.
When are we allowed to be angry, when even academics dare to expound such grave and inhuman clichés about Islam? These explanations will have their consequences, for these soldiers will decide between life or death in Afghanistan?
And last but not least, will this blunder change anything?
Well, we have to be pessimistic. Islam as a religion, and those who adhere to this faith are continuously being portrayed as backward, medieval, vicious, violent and so on. It is a trend, a fashion that is lingering on for too long in these western society. Belgium is islamophobe, and that's that.

Islam en Sperma, Belgische wijsheid

Een hoogst misselijkmakende onthulling vandaag in de Belgische pers. De Belgische soldaten in Afghanistan -die daar om te beginnen niet horen te zijn- werd een spoedcursus Islam gegeven. Dat is namelijk de enige godsdienst/ideologie die men in een paar lessen demagogie kan bevatten. Een 'professor', of beter gezegd 'emeritus hoogleraar' internationaal recht Jacques Rifflet , die nog nooit eerder hoorde van wetenschappelijke deontologie, zei dit: 'een dochter betekent voor een moslim over het algemeen dat de man in kwestie sperma van slechte kwaliteit heeft. Ik maak geen grapje.' No kidding indeed. De humor is ver te zoeken. Soms kan men nog lachen met onwetendheid, maar dit? Verder ging onze café-hoogleraar verder met het opsommen van de verschillende clichés over moslims, uithuwelijken, vrouwonvriendelijkheid en dergelijke. The usual.

Omdat minister de De Crem niet bereikbaar was, blijkbaar te druk bezig met het uit het hoofd leren van the Art of Lying, kwam Vervotte met een uitleg die CD&V-erwijs, om het gepast te verwoorden, op geen ballen trok. Schone Inge zei dat de vertaling van het Frans naar het Nederlands de reden voor dit misverstand is. Beeldrijk taalgebruik was dus nodig volgens haar. Ha!

A. Hebben ze bij Defensie niemand die tweetalig is? Stel je voor dat in een oorlogssituatie bepaalde mensen de dood vinden? Gaat dat dan ook te wijten zijn aan het slecht Nederlands of Frans van de betrokkene soldaten?

B. Mogen we de originele tekst zien in het Frans dan? Waarschijnlijk niet. En weten jullie waarom? Omdat er helemaal niets mis is met de vertaling. Die zal heel accuraat zijn geweest.

C. Waarom mogen wij nooit boos zijn als zelfs de academici zulke grove onmenselijke zaken durven vertellen aan mensen die beslissen over leven en dood in bezet Afghanistan?

D. Gaat deze zoveelste blunder iets veranderen?
Helaas moeten we pessimistisch zijn als we enige positieve verandering willen. De Islam als godsdienst en haar belijders worden al jaren voorgesteld als een bende achterlijke middeleeuwers en deze laatste opmerkingen wijzen enkel op een algemene trend. Vlaanderen is islamofoob. Punt uit.

http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/1063559/2010/02/05/Polemiek-na-straffe-briefing-over-islam-aan-onze-soldaten.dhtml

Welcome

This blog is the result of the combined efforts of the members of the League of Arab Students in Europe. We will regularly update this blog with either Dutch,Arabic or English articles, written by the members themselves, or will post interesting articles on which we will offer insights and comments. A proper site is being constructed but this does by no means decrease the importance of this blog as a secondary outlet.
Deze blog is het resultaat van het gemeenschappelijk werk van de verschillende leden van LASE - De Liga van Arabische Studenten in Europa. Deze blog zal regelmatig worden bijgewerkt met artikels die door de studenten zelf zijn geschreven, of door artikels geschreven door derden waarop wij dan commentaar zullen leveren. We werken aan een site maar deze blog moet eerder worden gezien als complementair aan de site.
Geniet ervan.